Doel is een aanpak te ontwikkelen waarin de woonlasten niet met meer dan inflatie toenemen, met medewerking van onder meer huurdersverenigingen, netbeheerders, banken, waterschappen, gemeenten en corporaties. In totaal worden daartoe in vijf gemeenten experimenten opgezet om te onderzoeken wat er lokaal mogelijk is. Gelijktijdig wordt gekeken welke juridische belemmeringen daartoe op nationaal niveau moeten worden aangepakt.
In de afgelopen drie jaar is het percentage dat huurders gemiddeld aan wonen uitgeven gestegen met 10%. Ruim een derde van het inkomen wordt uitgegeven aan woonlasten. Voor minima ligt dat percentage hoger, ruim 45%. Woonkosten voor huiseigenaren en huurders nemen naar verwachting niet alleen toe, maar kunnen bovendien aanzienlijk fluctueren. Daardoor lopen mensen kans om in de toekomst ‘ineens’ een nog groter deel van hun inkomen kwijt te zijn, door externe factoren waarop ze geen invloed kunnen uitoefenen.
De oplossing ligt in het te gelde maken van de belangen van verschillende partijen in verschillende sectoren; een systeemaanpak. Investeringen die de ene partij doet om woonlasten verlagen, zorgen vaak voor dalende kosten bij een andere partij. Toch worden deze besparingen niet meegenomen in de business case, waardoor investeringen niet uit kunnen.
Voorbeelden van denkrichtingen zijn gemeenten die grasdaken op woningen subsidiëren, omdat zij daardoor niet in rioolvernieuwing hoeven te investeren, omdat er minder water in het riool komt. Maar ook de lagere kosten van zorgverzekeraars wanneer mensen in een gezonde woning wonen, of netbeheerders die zonnepanelen en smart grids aanleggen om pieken in de energievraag tegen te gaan en zo investeringen in extra ´kabels´ kunnen vermijden.
Meer informatie bij kwartiermaker:
Peter Linders (pl@kmidb.nl)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten